Śródziemie Wiki
Advertisement
Map of Valinor

Valinor

Valinor – królestwo Valarów położone w Amanie.

Valinor został założony przez Valarów, jednak jego mieszkańcami byli także Eldarowie: Vanyarowie, Ñoldorowie oraz Teleri. Stolicą był Valmar. Przy jego zachodniej bramie znajdowało się wzgórze Ezellohar, na którym rosły Dwa Drzewa oświetlające kraj, a obok znajdował się Krąg Przeznaczenia, Máhanaxar.

Geografia[]

Na południu rozciągały się pastwiska i pola Yavanny. Na północny wschód od nich, blisko zachodnich stoków góry Hyarmentir, znajdował się las Oromëgo, pełen stworzeń, gdzie często Orome prowadził polowania i ćwiczenia ze swoimi myśliwymi. Jednymi z nich byli Alatar i Pallando. Daleko na zachodzie, prawie na skraju Amanu, żyła Nienna. Na południe od niej, a na północ od pastwisk, stał Pałac Mandosa. Zarządzał też domem umarłych na północnym skraju zachodniego wybrzeża, gdzie dusze umarłych elfów i ludzi czekały na swój los. Dom ten rósł i ozdobiony był obrazami z dziejów świata, które tkała jego żona, Vairë. Całkiem na południu znajdowały się ogrody Lórien, gdzie żył Irmo. W ich środku istniało jezioro Lórellin z wyspą, gdzie jego żona, Estë, spała w ciągu dnia. Na północy mieszkał Aulë, a na północnym wschodzie, na najwyższym szczycie świata Taniquetilu znajdował się pałac Manwëgo i Vardy.

Charakter[]

TN-The Shores of Valinor

Vingilot u wybrzeży Valinoru (graf. Ted Nasmith)

Nigdy nie zagościło w Valinorze zło; nawet Morgoth nie ośmielił się zaatakować go i stawić czoła jego władcom. Jednak raz wszedł do Amanu razem ze sprzymierzeńcem - pajęczycą Ungoliantą, która zniszczyła Dwa Drzewa Valinoru. Wówczas szczep Ñoldorów stracił swój najcenniejszy skarb, czyli trzy świetliste klejnoty zwane Silmarilami. Kiedy część elfów opuściła Aman, Valinor został dla nich zamknięty. Dla wygnańców otwarto go dopiero po pokonaniu Morgotha i zakończeniu Pierwszej Ery.

Valinor H

Mapa Valinoru (graf. Haerangil)

Valinor był krainą nieśmiertelności. Mogli udać się do niego elfowie, których znużyło życie wśród śmiertelnych istot. Zaszczytu tego dostąpili także Powiernicy Jedynego Pierścienia, Frodo, Bilbo i Sam, niebędący elfami, oraz krasnolud Gimli. Jednak postacie śmiertelne w Śródziemiu nie żyły tam wiecznie. Żyły długo i bez chorób, ale w końcu odchodziły[1].

Przypisy

  1. Informacje o tym pochodzą z listów Tolkiena, w których podkreślał to kilkukrotnie.
Advertisement