Samotna Skała

Kompania Thorina na szczycie.

Samotna Skała (zwana Carrock) – wysoka, skalista wysepka na rzece w górnym biegu Anduiny, kilka mil na północ od Starej Drogi Leśnej. Miała ona wykute w kamieniu schody, które doprowadzały do płaskiej powierzchni na górze. Przy ostatnim, najwyższym stopniu znajdowała się obszerna, wysypana żwirem grota.

Historia

Schody, które się ciągnęły na sam szczyt, zostały wyciosane przez Beorna, który czasami wchodził na górę w postaci niedźwiedzia, aby patrzeć na księżyc oraz Góry Mgliste. W 2941 Trzeciej Ery Thorin i jego kompania zostali umieszczeni na szczycie przez Orły. W grocie pod Skałą znaleźli schronienie, więc rozpalili ognisko i porządnie zjedli, a także skorzystali z okazji i poszli spać.

Etymologia

Słowo to pochodzi z westronu. Nazwa Carrock wydaje się być związkiem dwóch słów o tym samym znaczeniu: Staroangielski Carr – "kamień" oraz walijski Carreg – "kamień". Nazwa Carrock jest myląca, gdyż tak nazywał ją Beorn, używając popularnego słowa w westronie "carrock". Była to bowiem jedyna skała w pobliżu jego domu. Podobnych znajdowało się jednak w biegu Anduiny więcej, aż do ostrogi skalnej, zwanej oficjalnie Carrock i innej nazwie: Tol Brandir.

Inne wersje nazwy

Tolkien eksperymentował z wieloma nazwami zanim doszedł do nazwy Carrock. Zaczął najpierw rozważyć nad Sorneldin, potem Sinrock i Lamrock nim dokonał ostatecznego wyboru.