Arnor – autorka Šárka Škorpíková
Królestwo na Wygnaniu Arnor (sind. Kraj Króla) zwany również Północnym Królestwem, a potem jako Odnowione Królestwo – królestwo wygnańców númenorejskich, założone przez Elendila, po zatopieniu Númenoru, w Śródziemiu, a dokładniej na jego Północy w Eriadorze. Królestwo obejmowało rozległe ziemie Eriadoru, i było drugim sąsiednim królestwem wygnańców z Westernesse – Dúnedainów. Po śmierci Elendila królem Arnoru zostali Isildur oraz jego potomkowie. W 861 roku TE na skutek walk wewnątrz dynastii panującej i zagrożeniu wybuchu wojny domowej zdecydowano się podzielić Arnor na trzy części, w których osiadli potomkowie Isildura. W ten sposób powstały Północne Królestwa Dúnedainów: Arthedain, Cardolan i Rhudaur.
Historia[]
Początki i powstanie[]
Arnor został założony przez Elendila w 3320 roku Drugiej Ery. Po jego śmierci królem Arnoru został jego syn, Isildur. Po śmierci Isildura i jego najstarszych synów władzę objął najmłodszy, Valandil. Jego pierwszą stolicą było Annúminas. W 861 roku Trzeciej Ery, po śmierci króla Eärendura, Arnor został podzielony w wyniku wojny domowej między jego synami na trzy królestwa.
Wojna z Mordorem, Ostatni Sojusz Ludzi i Elfów[]
Po tym jak słudzy Saurona zajęli Minas Ithil Isildur pojechał wraz synami na północ prosząc ojca o pomoc. Po przedstawieniu opłakanej sytuacji w Gondorze Elendil zebrał jak największe siły Arnoru. Do tego doszły posiłki z Lidonu pod wodzą Gil-Galada oraz z Rivendell pod przywództwem Elronda.
| “ | Pamiętam dobrze blask ich sztandarów. Przypominały mi chwałę Dawnych Dni i armię Beleriandu, bo skupiło się pod nimi wielu sławnych książąt i wodzów. A jednak byli mniej liczni i nie tak świetni jak w owym ́dniu, gdy runął Thangorodrim, elfy zas głosiły, że zło zostało pokonane na wieki. . . w czym się omyliły. | ” |
—Elrond o armii Ostatniego Sojuszu Elfów i Ludzi. | ||
Armia przeszła przez Góry Mgliste, za Anduinę w stronę Mordoru. Na Dagorlad doszło do bitwy w której poległ Amdir, władca Lórien. Po tym wydarzeniu wojsko wkroczyło szturmem do Mordoru rozpoczynając trwające siedem lat oblężenie Barad-dûr. Podczas niego poległ m. in. Anárion trafiony kamieniem. W końcu obręcz oblężenia zacieśniła się na tyle, że w 3441 Sauron był zmuszony osobiście stanąć do walki. Walczył z Elendilem i Gil-galadem i obu zabił. Narsil pękł, gdy pokonany Elendil padł na niego, lecz Isildur, chwyciwszy jego odłamek zdołał odciąć palec Saurona wraz z Pierścieniem Władzy, tym samym pozbawiając go mocy i cielesnej powłoki, oraz kończąc wojnę.
Isildur[]
Po tym jak Isildur zdobył Pierścień udał się do Gondoru. Po roku odbudowy i umacniania królestwa udał się do Arnoru zostawiając Skrzydlatą Koronę Meneldilowi. Jednak został napadnięty przez orków na Polach Gladden. Polegli tam jego trzej synowie: Elendur, Aratan i Ciryon. Sam Isildur zginął od strzał orków, próbując przeprawić się przez Anduinę wpław. Został on zdradzony przez Pierścień, który zsunął mu się z palca czyniąc go widzialnym.
Lata pokoju[]
Po śmierci Isildura jego najmłodszy syn Valandil otrzymał tytuł króla Arnoru oraz Najwyższego Króla Arnoru i Gondoru, jednak to jego kuzyn Meneldil sprawował faktyczną władzę w Gondorze. Jak zyskał pełnoletność udał się do Annúminas, gdzie przejął faktyczną władzę. Późniejsze lata przebiegły w spokoju i rozkwicie Arnoru (można powiedzieć, że wręcz w Złotej Erze).
Rozpad Arnoru[]
- Osobne artykuły: Północne Królestwa Dúnedainów, Arthedain, Cardolan i Rhudaur.
- Osobne artykuły: Królowie Arthedainu, Królowie Cardolanu, Książęta Cardolanu, Królowie Rhudauru.
- Osobne artykuły: Dziedzic Isildura, Król Wszystkich Dúnedainów
Wojska Arnoru. Szkic koncepcyjny z gry "Bitwa o Śródziemie II: Król Nazguli".
Podczas panowania dziewiątego króla Arnoru Eärendura, w konflikt popadli jego trzej synowie, każdy z nich nie znosił innych i uważał że to jemu należy się dziedzictwo i diadem Arnoru. Sytuacja się zaostrzała i nic nie było w stanie pojednać skłóconych synów. Kiedy w 861 roku zmarł król Eärendur, w tych okolicznościach zgodnie z prawem, jego najstarszy syn Amlaith, miał zostać nowym już dziesiątym królem Arnoru i panem wszystkich Północnych Dúnedainów, jednak jego młodsi bracia odmówili poparcia dla najstarszego brata, tym sposobem zaczął się kryzys sukcesji, a koronacja została odroczona. Konflikt coraz bardziej się zaostrzał, wizja wojny domowej, która mogła by wyniszczyć Arnor była niesamowicie realna, tak więc kiedy niebezpieczeństwo było już realne, Amlaith zgodził się na kompromis. Zaproponował podział królestwa pomiędzy sobą a braćmi, w ten sposób każdy z nich mógł zostać królem i zyskać władzę.
Bracia zawarli między sobą porozumienie i w 861 roku podzielili królestwo Arnoru na trzy królestwa, rozpoczynając okres rozbicia dzielnicowego na północy. Najstarszy Amlaith objął centralny Arnor, czyli rozległe ziemie na północ i wschód, granicami jego królestwa była rzeka Brandywina i Rzeka Księżycowa oraz Wichrowe Wzgórza. W jego państwie zostały takie miasta jak Annúminas, Fornost i Bree oraz, stojąca na trójstyku twierdza Amon Sûl razem ze znajdującym się tam palantírem (po za tym zachował kryształ Annúminas). Oprócz tego, jako najstarszy, zachował między innymi wszelkie artefakty i pamiątki: resztki Narsila, Pierścień Barahira, Berło Annúminas (symbol władzy zwierzchniej) i diadem Elendilmir. Królestwo Amlaitha zostało nazwane Arthedainem, i ze wszystkich Północnych Królestw było najsilniejsze i uważane za spuściznę Arnoru, gdyż jego królowie byli niekwestionowanymi potomkami Isildura. Bracia Amlaitha stworzyli swoje własne królestwa, jeden z nich objął ziemie południowych wzgórzach pomiędzy rzeką Brandywiną (cały obszar na wschód od niej) i rzeką Mitheithel (wszystko na zachód od niej), Wschodnim Gościńcem (na północy) aż do morza na południu i rzeki Gwathló na wschodzie, formując Cardolan. Ostatni zaś objął kresy i ziemie zachodnie, tworząc królestwo Rhudauru.
Odrodzone Królestwo[]
W pierwszych latach Czwartej Ery Aragorn Elessar włączył ziemie Arnoru do Zjednoczonego Królestwa Arnoru i Gondoru. Odbudował Annúminas oraz dawną stolicę Arthedainu – Fornost. Reaktywował Radę Północnego Królestwa, do której dołączył thana Shire'u, Dziedzica Bucklandu i burmistrza Michel Delving. Państwo hobbitów uznał natomiast za niepodległy kraj, który był jednak pod protektoratem Arnoru.
Geografia[]
Arnor – niebieski, Arthedain – ciemnozielony, Rhudaur – żółty, Cardolan – jasnozielony, Angmar – czerwony, ciemnożółty - Shire i Bree
Miasta[]
- Annúminas - stolica Arnoru. W Czwartej Erze, północna stolica Odnowionego Królestwa.
- Fornost - stolica Arthedainu
- Bree
Porty[]
Twierdze[]
- Amon Sûl - główna twierdza (znajdował się tam najważniejszy Palantir Północy).
- Elostirion
Regiony[]
Królowie Arnoru[]
- Osobny artykuł: Królowie Arnoru
Lista królów Arnoru (lata panowania)[]
- Elendil (3320 - 3441 DE) - założyciel królestwa, król zarówno Arnoru jak i Gonodru, Król Wszystkich Dunedainów.
- Isildur (3441 DE - 2 TE) - drugi król Arnoru jak i Gondoru oraz Król Wszystkich Dunedainów.
- Valandil (3430 DE - 249 TE) - tytularny Najwyższy Król Arnoru i Gondoru
- Eldacar (249 TE - 339 TE)
- Arantar (339 TE - 435 TE)
- Tarcil (435 TE - 515 TE)
- Tarondor (515 TE - 602 TE)
- Valandur (602 TE - 652 TE)
- Elendur (652 TE - 777 TE)
- Eärendur (777 TE - 861 TE) - ostatni król Arnoru aż do powrotu króla Elessara, po śmierci jego synowie podzielili królestwo na Arthedain, Cardolan i Rhudaur