Śródziemie Wiki
Advertisement
Disambig-icon Ten artykuł dotyczy bitwy. Zobacz też: inne znaczenie tego słowa.
Utúlie'n aurë! Auta Eldalië ar Atanatári, utúlie'n aurë! Nadszedł dzień! Spójrz, ludu Eldarów, spojrzyjcie, Ojcowie Ludzi, nadszedł dzień! Auta i lomë! Noc przemija!

—Fingon

Nírnaeth Arnoediad, nazywana także Bitwą Nieprzeliczonych Łez – stoczona w 472 roku Pierwszej Ery piąta wielka bitwa o Beleriand pomiędzy siłami Morgotha, prowadzonymi przez władcę Barlogów Gothmoga i smoka Glaurunga a Ligą Maedhrosa.

Geneza[]

Gdy po Beleriandzie rozniosły się wieści o czynach Berena i Lúthien, którzy włamali się do Angbandu i wykradli jeden z Silmarilów z korony Morgotha, elfowie nabrali nowej otuchy. Okazało się bowiem, że Melkor nie jest w pełni nietykalny. Maedhros zaczął snuć plany wielkiej koalicji zbrojnej przeciwko Czarnemu Władcy. Zdawał sobie sprawę, że ten może zniszczyć wszystkie kraje Beleriandu jeden po drugim, chyba że wszystkie się zjednoczą. Syn Fëanora zaczął urzeczywistniać swoje plany, a sojusz nazwano Ligą Maedhrosa.

Jednak dawne uczynki Fëanora i jego synów, które były skutkiem jego przysięgi utrudniały realizację zamiarów Maedhrosa. Znalazł mniej poparcia, niż się spodziewał. Nargothrond odmówił pomocy. Wbrew woli Orodretha wyruszył jedynie mały oddział pod dowództwem Gwindora. Dołączyli oni pod sztandary Fingona (ród Fingolfina udzielił pełnej pomocy). Doriath z kolei, przez waśń z synami Fëanora o zdobyty Silmaril wysłał jedynie dwóch wojowników: Mablunga i Belega, którzy również dołączyli do sił Fingona. Dużego wsparcia udzielili krasnoludowie z Nogrodu i Belegostu. Oprócz samych wojowników, dostarczyli także znaczne zasoby broni, a kuźnie w górskich miastach pracowały nieustannie. Maedhros zgromadził też i wyszkolił w sztuce wojennej Easterlingów Bóra i Ulfanga. Z ludzi do Ligi dołączył także lud Hadora z Dor-lóminu i Haladinowie z Brethilu. Wiadomości o planach Maedhrosa dotarły także do Turgona, jednak ten nie dołączył się do przygotowań.

Maedhros popełnił jednak jeden błąd – zbyt wcześnie wypróbował swoje siły, wypędzając orków z północnej części Beleriandu i uwalniając Dorthonion. Morgoth bowiem został szybko ostrzeżony przed zbrojnym powstaniem i podjął kroki obronne. Wysłał szpiegów do wszystkich szczepów, a ci nagięli do swojej woli wielu ludzi, którzy znali najgłębsze sekrety Ligi[1].

Przebieg[]

Wreszcie, skupiwszy wszystkie siły elfów,ludzi i krasnoludów, postanowiono zaatakować Angband. Planowano dwa szturmy – jeden od wschodu, drugi od zachodu. Wojsko Maedhrosa miało przejść od strony południowo-wschodniej przez Anfauglith, a gdy armia Morgotha wyszła mu naprzeciw, na sygnał ogniskowy z Dorthonionu z Hithlumu miały nadciągnąć siły Fingona. Oddziały Melkora zostałyby wtedy zmiażdżone z dwóch stron. Tak się jednak nie stało, przez knowania Morgotha i zdrajców wśród sił Ligi.

W dzień przesilenia letniego obie sojusznicze armie stały w gotowości na wyznaczonych pozycjach. Morgoth wpadł w furię, ale przyjął wyzwanie wypuszczając nad Angband czarne chmury. Fingon czekał cierpliwie na sygnał od Maedhrosa, jednak wymarsz wojsk synów Fëanora został opóźniony przez zdrajcę Uldora, który przekazał fałszywie przestrzegał przed kontratakiem sił Angbandu. W pewnej chwili zdarzyło się coś niespodziewanego. Niewzywany Turgon, brat Fingona przyprowadził na pomoc 10 000 żołnierzy z Gondolinu. Dodało to większej otuchy wszystkim Noldorom. Morgoth, widząc to, postanowił nie zwlekać dłużej. Wyprawił małą armię w kierunku wojsk Fingona, mającą na celu wywabienie jej w pole. Nosili płowe płaszcze, dlatego późno zostali zauważeni. Naprzód wysunęło się kilku jeźdźców, z godłami posłów. Wlekli ze sobą Gelmira, brata Gwindora obecnego na zewnętrznych szańcach fortyfikacji. Na oczach wojsk Fingona, odrąbali mu ręce, nogi i głowę, grożąc przy tym śmiercią pozostałych jeńców. Oszalały z rozpaczy Gwindor puścił się konno za heroldami Melkora, a za nim ruszyło wielu innych jeźdźców. Zabili posłów i wdarli się w szeregi wroga. Na ten widok, Noldorów ogarnął zapał wojenny, a Fingon kazał przystąpić do ataku. Armia wybiła wszystkich żołdaków wysłanych wcześniej i dotarła aż pod mury Angbandu. Gwindor, razem ze swoimi towarzyszami wdarł się nawet przez bramę do środka twierdzy, ale tam zostali zabici, z wyjątkiem Gwindora, którego pojmano żywcem. Wtedy Morgoth rzucił do walki swoją główną armię. Fingon został odparty z wielkimi stratami. Wojsko Noldorów cofało się przez Anfauglith, a w tylnej straży poległ Haldir i większość Haladinów. W końcu orkowie otoczyli siły z Hithlumu. Wtedy, o świcie, z odsieczą przybyły wojska Turgona, który wyrąbał sobie drogę do brata. W tym momencie usłyszano trąby Maedhrosa, nadciągającego od wschodu. Z impetem rzucił się na tyły wroga, który rzucił się do ucieczki. Wtedy jednak Morgoth pchnął do walki ostatnie swoje rezerwy. Z Angbandu wybiegli wargowie, Balrogowie i smoki, z Gothmogiem i Glaurungiem na czele. Nowy przeciwnik rozdzielił hufce Fingona i Maedhrosa. Na domiar złego, wtedy to Easterlingowie pod wodzą synów Ulfanga przeszli na stronę Morgotha. Zaczęli siać zamęt na tyłach wojsk Noldorów. Maglor zabił Uldora, a Ulfasta i Ulwartha zabili synowie Bóra, zanim sami polegli. Synowie Fëanora, trzymając się razem, wyrąbali sobie drogę ucieczki i zbiegli w kierunku góry Dolmed.

Azaghal of belegost vs glaurung at the nirnaeth by kiprasmussen

Azaghal walczący z Glaurungiem

Najdłużej pola dotrzymali krasnoludowie z Belegostu. Dzięki szkaradnym maskom zakładanym do bitwy lepiej znosili smoczy ogień. Gdy zaatakował ich Glaurung, Naugrimowie otoczyli go, raniąc go ciężkimi krasnoludzkimi toporami. Bestia zdążyła jednak powalić Azaghâla, króla Belegostu. Ten ostatnim wysiłkiem dźgnął potwora nożem w brzuch. Wtedy smok uciekł z pola bitwy, razem z innymi smokami.

Aurë entuluva! Przyjdzie znów dzień!

—Húrin

Tymczasem na zachodzie Fingon i Furgonetki stawić czoło trzykrotnie liczniejszym siłom, z Gothmogiem na czele. Jego wojownicy rozdzielili oba hufce elfów, spychając Turgona i ludzi z Dor-lóminu na moczary Serech. Gothmog osobiście pozbawił życia Fingona. Na moczarach, za radą Húrina i Huora Turgon zaczął się wycofywać w kierunku swojego miasta, a ludzie z Dor-lóminu osłaniali ich odwrót. Gdy wojsko Gondolinu zniknęło w górach, zatrzymali się za rzeką Rivil. Tam natarła na nich cała pozostała armia Angbandu i okrążyła niedobitków. Szóstego dnia bitwy, Huor poległ trafiony strzałą w oko. Zabitym orkowie odcinali głowy i usypywali z nich kurhany. W końcu, Húrin został sam, jednak zdążył zadać swoim toporem jeszcze 70 ciosów, uśmiercając wielu wrogów. Po tym został schwytany przez orków i Gothmoga, który zawlókł go do Angbandu.

Haudh-en-Ndengin-Ted-Nasmith

Ríana przy Haudh-en-Nírnaeth, autorstwa Teda Nasmitha.

Z rozkazu Morgotha, po bitwie orkowie zebrali wszystkie ciała poległych i ich uzbrojenie, po czym utworzyli z nich wielki kurhan pośrodku równiny Anfauglith, widoczny z daleka. Został nazwany Haudh-en-Nirnaeth[1].

Skutki[]

  • Zniszczenie państwa Fingona.
  • Przejęcie Hithlumu przez Easterlingów.
  • Rozpanoszenie się band orków i wilków po całej północy.
  • Podbito Himring i jego księstwa, oraz większość północnego Beleriandu.
  • Schwytanie Húrina i spowodowanie tym tragicznych losów jego rodziny.
  • Zniszczeniu nie uległy wyłącznie trzy królestwa elfów: Nargothrond, Gondolin i Doriath. Nie podbito również królestwa ludzi w Brethilu[1].

Etymologia[]

"Bitwa Nieprzeliczonych Łez", to tłumaczenie sindarińskiej nazwy Nírnaeth Arnoediad[2].

Inne wersje legendarium[]

W wydanej w 1919 roku historii Túrina bitwa nosi nazwę Nínin-Udathriol.

Bitwy w Wojnach o Beleriand

Pierwsza bitwa o Beleriand • Dagor-nuin-Giliath • Dagor Aglareb • Dagor Bragollach • Nírnaeth Arnoediad • Wojna Gniewu

Przypisy

Advertisement