Śródziemie Wiki
Advertisement

Maglor – syn Fëanora i Nerdaneli, największy pieśniarz Ñoldorów. Jest autorem pieśni Ñoldolantë. Upadek Ñoldorów, opowiadającej historię Bratobójstwa w Alqualondë, ułożonej nim zaginął[1]. Do czasu Dagor Bragollach władał krainą zwaną Szczerbą Maglora. Najbardziej niechętny do spełnienia Przysięgi Fëanora. Wraz z swym bratem po Wojnie Gniewu napadł na obóz armii Valinoru, kradnąc jeden Silmaril. Ten jednak parzył jego ręce, więc wrzucił go do morza.

Historia[]

W Valinorze[]

Maglor był drugim synem swoich rodziców, znanym ze swej poezji i śpiewu. Podobnie jak ojciec i inni synowie Fëanora, Maglor przyrzekł odzyskać Silmarile, które zostały skradzione przez Morgotha. Niedługo potem wziął udział w exodusie Ñoldorów z Amanu jako członek pierwszego hufca opuszczających Valinor. Razem z tym hufcem wziął bezpośredni udział w Pierwszym Bratobójstwie, a do Beleriandu dostał się na statkach odebranych Telerim. Ten rejs odbył się w tajemnicy przed pozostałymi dwoma hufcami, jak ustalono na naradzie Fëanora i jego synów. Po przybyciu do Śródziemia okręty spalono, uniemożliwiając Fingolfinowi i jego ludowi ich użycie[2].

Od Dagor-nuin-Giliath do Dagor Aglareb[]

Po tym wydarzeniu Maglor kontynuował wędrówkę z hufcem ojca. Przeszli wybrzeżem Zatoki Drengist do Hithlumu, gdzie założyli obóz w krainie Mithrim. Zanim jednak prace zakończono, przygotowane przez Morgotha wojska ruszyły na przybyłych. Maglor najpierw bronił się z pobratymcami w regionie obozu, a potem zapewne ścigał pokonanego wroga aż na Ard-galen. Fëanor, zachęcony początkowymi sukcesami, podążył do Angbandu. Na Dor Daedeloth został zaatakowany przez przeważające siły wrogów. Jego synowie ruszyli mu na pomoc i zdołali odpędzić przeciwników, lecz ich ojciec został śmiertelnie ranny w walce z Gothmogiem i wkrótce po tym zmarł[3].

Niedługo potem u synów poległego stawił się poseł z Angbandu, proszący w imieniu swego władcy o pokój, nie wykluczając nawet zwrotu jednego z Silmarili. Maedhros przekonał swoich braci, by udali zainteresowanie tematem i przyjęli propozycje rokowań. Była to jednakże pułapka, w którą wpadł właśnie Maedhros. Jego eskorta, mimo że powiększona, została zniszczona przez przeważające siły wroga, a nowy Najwyższy Król Ñoldorów został zabrany jako zakładnik. W zamian za jego wyzwolenie Morgoth zażądał wycofania się Ñoldorów na dalekie południe lub nawet powrotu na Zachód. Ze względu na małe prawdopodobieństwo dotrzymania umowy przez drugą stronę, bracia Maedhrosa (w tym i Maglor) odrzucili te wymagania i umocnili założony w Mithrimie obóz. Ta sytuacja panowała do czasu, w którym przybyły z ludem Fingolfina Fingon przy pomocy Thorondora uratował przykutego do ścian Thangorodrimu Maedhrosa[4].

Na naradzie, jaka odbyła się jakiś czas później, Angrod przedstawił odpowiedź Thingola dotyczącą ziem, na jakich wolno się było osiedlić Ñoldorom oraz kwestii ich wstępu do Doriathu. Maglora i młodszych od niego synów Fëanora oburzyła ta wypowiedź, lecz Maedhros skwitował ją śmiechem, mówiąc, że Thingol zachowuje się tak, jak gdyby rzeczywiście miał na tych ziemiach władzę[5]. Po zakończeniu tej narady Maglor dołączył się z innymi braćmi (poza Caranthirem) do udającego się na wschód Maedhrosa i razem z nimi zamieszkiwał Wzgórze Himring[6], z czasem jednak przeniósł się na sąsiadujące terytorium położone między Małym a Większym Gelionem, zwane od jego imienia Szczerbą Maglora. Trzymał tam znaczne oddziały konnicy[7].

W 20 lub 21 roku Pierwszej Ery Maglor wraz ze starszym bratem i wojownikami z jego Marchii reprezentował ród Fëanora na Mereth Aderthad, która odbyła się nad źródłami Narogu[8].

Podczas Dagor Aglareb przez kraj rządzony przez Maglora wgłąb Beleriandu Wschodniego weszły oddziały orków. Podczas gdy Maedhros i Fingolfin oskrzydlili największe zgrupowanie wrogów maszerujące w kierunku Dorthonionu, Maglor i inni wodzowie zajmowali się najeźdźcami na swoich własnych terenach[9].

Od Dagor Bragollach do Drugiego Bratobójstwa[]

Po latach pokoju Ñoldorowie urośli w liczbę i siłę. Najwyższy Król Fingolfin zamierzał wykorzystać ten stan i wziąć Angband szturmem. Opór innych wodzów, w szczególności synów Fëanora uniemożliwił jednakże spełnienie tych planów. Po czterystu pięćdziesięciu latach pokoju, podczas bitwy Dagor Bragollach, smok Glaurung i inni słudzy Morgotha pokonali konne oddziały Maglora, stacjonujące na równinie Lothlann oraz najechali i zniszczyli ziemie Maglora, zmuszając go do ucieczki do twierdzy Maedhrosa, w której pozostał aż do Nirnaeth Arnoediad[10].

Po zdobyciu Silmarila przez Berena i Lúthien, Maedhros i jego bracia wysłali do Menegrothu żądania oddania im klejnotu. Spotkało się ono z odmową Thingola, mimo groźby uznania Doriathu za wroga po spodziewanej wiktorii Ñoldorów w walce z Morgothem. Aby zwyciężyć z Nieprzyjacielem, Maedhros utworzył ligę, do której przyłączyła się większość Ñoldorów (w tym Maglor), a także Easterlingowie, Edainowie oraz Naugrimowie. Jednak w bitwie Nirnaeth Arnoediad Ulfang i jego synowie zdradzili Eldarów i Edainów. W decydującym momencie Easterlingowie pod wodzą synów Ulfanga zaatakowali dawnych sojuszników, zbliżając się przy tym do miejsca, w którym przebywał Maedhros. Maglor zabił Uldora, syna Ulfanga, lecz Liga Maedhrosa poniosła klęskę, a raniony Maglor wraz z braćmi i resztkami oddziałów uciekł na górę Dolmed, by później rozproszyć się i prowadzić życie wygnańców na terenach pogórza Ered Luin[11].

Kiedy Maglor i jego bracia dowiedzieli się, że Dior posiada Silmaril, zebrali się razem i zaapelowali do króla Doriathu o kryształ. Ten nie udzielił odpowiedzi i w efekcie zimą 538 roku Pierwszej Ery doszło do Drugiego Bratobójstwa, w którym zginęli trzej młodsi bracia Maglora: Celegorm, Curufin i Caranthir. Silmaril nie został jednakże odebrany[12].

Słysząc, że Elwinga uciekła z Doriathu wraz z Silmarilem i mieszka teraz w Przystaniach Sirionu, pozostali przy życiu bracia nie zareagowali od razu, żałując zniszczenia dawnego królestwa Sindarów. Ale po pewnym czasie, pamiętając swoją przysięgę, wysłali wiadomości do uciekinierów, grzecznie, ale stanowczo domagając się, aby Silmaril został im zwrócony. A kiedy te żądania zostały odrzucone, przypuścili atak na Przystanie wraz ze swoimi pozostałymi zwolennikami, dopuszczając się w ten sposób Trzeciego Bratobójstwa. W jego trakcie ponownie odnieśli zwycięstwo, ale Elwinga zmieniona w białego ptaka uciekła im z Silmarilem na szyi. Po stronie braci polegli Amrod i Amras. Po rzezi Maglor i Maedhros natknęli się na dwóch młodych synów Eärendila i Elwingi: Elronda i Elrosa. Mający wyrzuty sumienia Maglor zlitował się nad nimi i nie pozwolił, aby zostali zabici. Wziął ich i zaopiekował się nimi, by z czasem narodziła się między nimi głęboka więź[13].

Gdy na niebie ukazała się nowa gwiazda, Maedhros rozpoznał, że to Silmaril. Podzielił się tym z Maglorem. Ten odparł mu, że jeśli to prawda, to jest to powód do radości, bowiem klejnot może być podziwiany przez elfów i ludzi, będąc przy tym bezpiecznym od jakiegokolwiek zła[14].

Po Wojnie Gniewu, Maglor i jego ostatni żyjący brat Maedhros ukradli dwa pozostałe Silmarile zabrane Morgothowi przez Valarów, mimo że początkowo Maglor sprzeciwiał się temu. Gdy wykryto ich czyn, oboje byli gotowi polec, lecz Eönwë dał im uciec. Ale z powodu wszystkich złych czynów popełnionych przez braci w celu odzyskania klejnotów, te zaczeły parzyć ich w ręce. Nie mogąc znieść cierpienia, Maglor wrzucił swojego Silmarila do morza. Przez wieczność wędrował po wybrzeżu Belegaeru, śpiewając pełne bólu pieśni. Nigdy nie powrócił do swoich pobratymców[15].

Charakterystyka[]

O wyglądzie zewnętrznym Maglora nie ma pewnych informacji. Zapewne, tak jak większość Ñoldorów, miał szare oczy i czarne włosy. Ponadto wyróżniał się swoim głosem, zwłaszcza jak na Ñoldora. Talentem śpiewaczym i muzycznym dorównywał Sindarom[16]. Pod tym względem przerastał go tylko Daeron[17].

Charakter Maglora był o wiele łagodniejszy i wrażliwszy niż jego braci. Wraz z kolejnymi Bratobójstwami był coraz bardziej zrezygnowany i coraz bardziej niechętny do złożonej przysięgi, na tyle, że wolał jej nie dopełnić, niż uczynić kolejne zło, jakim było wykradzenie pozostałych dwóch Silmarili Valarom[18].

Etymologia[]

Ojcowskie imię Maglora brzmiało „Kanafinwë", które w quenyi tłumaczy się jako „Finwë o mocnym głosie". Z kolei matczynym imieniem było „Makalaurë", które, tłumaczone na sindarin, przybrało formę „Maglor".

Inne wersje Legendarium[]

W Upadku Gondolinu Maglor występuje pod niezmienionym imieniem, za to ma tam przydomek „Potężny"[19]. Natomiast w Berenie i Lúthien nie posiada tego tytułu[20].

Przypisy

  1. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
  2. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Ucieczka Noldorów
  3. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
  4. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
  5. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
  6. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
  7. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Beleriand i jego królestwa
  8. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
  9. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
  10. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
  11. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Piąta Bitwa: Nírnaeth Arnoediad
  12. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Doriathu
  13. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Podróż Eärendila i Wojna Gniewu
  14. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Podróż Eärendila i Wojna Gniewu
  15. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Podróż Eärendila i Wojna Gniewu
  16. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
  17. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Beren i Lúthien
  18. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Podróż Eärendila i Wojna Gniewu
  19. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.): Upadek Gondolinu, „Spis imion, nazw własnych i geograficznych", ISBN 978-83-8169-171-0
  20. J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.): Beren i Lúthien, „Spis imion, nazw własnych i geograficznych występujących w pierwotnych tekstach", ISBN 978-83-8123-073-5
Advertisement