Mapa Lindonu
Lindon – kraina na zachód od Ered Luin, na północnym zachodzie Śródziemia, pozostałość zatopionego Beleriandu. Jest to najdalej na zachód wysunięty ląd kontynentu. Zatoka Lhun dzieli tę krainę na Forlindon (Północny Lindon) i Harlindon (Lindon Południowy). Największym miastem tej krainy jest Mithlond, Szare Przystanie, u ujścia rzeki Lhun.
Historia[]
Pierwsza Era[]
Mapa Lindonu
Większa część Lindonu to pozostałości Ossiriandu, jednak przynajmniej część Forlindonu to dawny Thargelion. W czasie Pierwszej Ery, Ossiriand (Kraina Siedmiu Rzek), był najbardziej wysuniętym za wschód obszarem Beleriandu. Leżał pomiędzy Górami Błękitnymi a rzeką Gelion. Owe siedem rzek to: Gelion, Ascar (Rathlóriel), Thalos, Legolin, Brilthor, Duilwen i Aduranta. Na północ od rzeki Ascar znajdował się Thargelion (nie należący już do Ossiriandu), ziemia Caranthira, syna Fëanora, oraz droga do Nogrodu, jednego z królestw krasnoludów. Na południu, natomiast, na Tol Galen - wyspie na rzece Andurant, osiedlili się Beren i Lúthien po swoim powrocie z Valinoru. Później nazwano tę krainę Dor Firn-i-Guinar, Krajem Żyjących Umarłych.
Ossiriand był zieloną i zalesioną krainą i nie był zasiedlony przez Sindarów. W pierwszych wiekach Pierwszej Ery, jeszcze przed wzejściem Księżyca, grupa, która niegdyś odłączyla się od Telerich w czasie Wielkiej Wędrówki na Zachód, Nandorowie, pod wodzą Denethora dotarła do tych ziem, a Thingol pozwolił im się na nich osiedlić. W tym właśnie czasie Ossiriand zaczęto nazywać Lindonem, Krajem Śpiewu, ponieważ Nandorowie, podobnie jak ich pobratymcy Teleri, lubowali się w pieśniach, a ich echo rozchodziło się po całej krainie. Elfy zaś nazwały się Laiquendi, czyli Elfami Zielonymi. Po zamordowaniu Denethora przez orków, większość Laiquendi uciekła do Doriathu; ci, którzy pozostali nigdy już nie wybrali wśród siebie przywódcy.
W czasie Wojny Gniewu i zatopienia Beleriandu ocalały jedynie fragmenty Lindonu i Thargelionu, Himring, oraz to co zostało po Dorthonionie i nazwane zostało później wyspą Tol Fuin. Wielkie Morze przedarło się przez Góry Błękitne i utworzyło zatokę Lhun.
Druga Era[]
Wielu elfów, którzy pod koniec Pierwszej Ery osiedliło się w Lindonie, uniknęło śmierci w skutek katastrofy. Znajdowali się oni pod rządami Gil-galada. Ñoldorowie osiedlili się w Północnym Lindonie, natomiast Sindarowie i Elfy Zielone wybrali Południowy Lindon. Stolicą pierwszych był Forlond, na północnym brzegu zatoki Lhun, stolicą drugich - Harlond, na południowym brzegu. Wspólnymi siłami wybudowali Mithlond, Szare Przystanie, których panem uczynili Cirdana, Budowniczego Okrętów.
W Drugiej Erze Lindon był jednym z dwóch, poza Eregionem (zwanym też Hollinem), królestw elfów w Śródziemiu. Mithlond stał się jednak najważniejszym ośrodkiem elfickim i nadrzędnym dla wszystkich, które w Drugiej Erze powstały. W czasie Wojny elfów z Sauronem wielu elfów z Eriadoru schroniło się w Lindonie, a Sauronowi nie udało się zająć tej krainy i zdobyć Trzech Pierścieni, także dzięki Tar-Minastirowi, który przybył z Númenoru elfom na pomoc w 1701 roku Drugiej Ery. Poległo jednak wtedy wielu znakomitych elfów i zaczął się schyłek ich świetności, a kolejne statki opuszczały Mithlond w kierunku Amanu
W czasie ostatniej bitwy Ostatniego Sojuszu zginął Gil-Galad, Najwyższy Król Ñoldorów w Śródziemiu i władca Lindonu, wraz z nim niezliczone ilości elfów. Pogrążony w smutku lud Lindonu zaczął masowy eksodus do Valinoru, aby zapomnieć o cierpieniach i okropnościach Śródziemia.
Trzecia Era[]
Lindon - Matej Cadil
Szare Przystanie w filmie Władca Pierścieni
Głównym przywódcą elfów z Lindonu został Cirdan. Jego głównym zadaniem była budowa okrętów dla tych, którzy udają się na Zachód. Ludność krainy skupiła się przede wszystkim w okolicach Mithlondu oraz kilku osad nad brzegami Zatoki Lhun. Była to jedyna kraina niedotknięta złem wywołanym Wojną o Pierścień.
Czwarta Era[]
W Czwartej Erze liczba ludności Lindonu rosła, wraz z kolejnymi przybyszami z Rivendell i Lorien, którzy pragnęli wyprawić się na Zachód. Nie wszyscy jednak od razu opuszczali Śródziemie, część pozostała jeszcze jakiś czas w Lindonie w tymczasowych osiedlach budowanych wzdłuż Zatoki. Z Mitlondu do Amanu, poza elfami, wypłynął również Gandalf, Bilbo, Frodo, później także Sam.
Cirdan pozostał w Mitlondzie wraz z nieliczną grupą elfów przez bliżej nieokreślony czas. Wiadomo jedynie, że wciąż zajmował się budową statków dla tych, którzy pragnęli wypłynąć do Amanu. Niewykluczone, że wsiadł na ostatni z nich i sam wyprawił się w końcu do Nieśmiertelnych Krain.