Isildur

“	Trzy tysiące lat temu. W dniu gdy Isildur zdobył Pierścień, w dniu klęski potęgi ludzi. Poszliśmy do wnętrza Góry Przeznaczenia. Tylko tam można było zniszczyć Pierścień. Ten dzień miał przynieść kres zła. Ale pozwolono mu przetrwać.	”
—Elrond opowiada o próbie zniszczenia Pierścienia przez Isildura, Drużyna Pierścienia

Isildur (3209 DE – 2 TE, qya. Miłujący Księżyc) – Númenorejczyk, syn Elendila, brat Anariona, potomek Elrosa jednak nie w linii prostej królów, lecz książąt Andunie. Członkowie jego rodu władali Arnorem, a przez małżeństwo króla Arveduina jego potomka z potomkinią jego brata, księżniczką Fíriel, oraz ich potomka Aragorna II, Gondorem, król Gondoru i Arnoru, Drugi Król Wszystkich Dúnedainów oraz drugi król Arnoru, ojciec Elendura, Aratana, Ciryona oraz Valandila oraz stryj Meneldila. Jeden z powierników Pierścienia.

Historia

Na Númenorze

Urodził się w Númenorze w Drugiej Erze (3209) zarówno jak ojciec i reszta rodziny należeli do stronnictwa Wiernych. Zanim wyspa została zniszczona, przebywając w Númenorze, jego ostatni król Ar-Pharazôn pod wpływem Saurona nakazał ściąć Białe Drzewo i spalić je. Dzień przed tym wydarzeniem Isildur wkradł się do ogrodu królewskiego i narażając życie zerwał kilka owoców drzewa, które później zakiełkowały. Przebywając w Númenorze Isildur ożenił się i tam urodził mu się jego pierwszy syn Elendur (3299) z którym był potem bardzo zżyty.

Ucieczka do Śródziemia

Po tym kiedy król Ar-Pharazôn wyruszył na Aman Isildur podobnie jak jego rodzina odmówiła udziału w inwazji na Valarów, cała rodzina obawiając się gniewu Valarów opuściła Numenor razem z pozostałymi wiernymi.

Wraz z ojcem i bratem wyruszył do Śródziemia na dziewięciu okrętach, Isildur na trzech, jego brat na dwóch a ojciec na czterech. Po przybyciu do Śródziemia, do portu w Pelargir, postanowili osiedlić się tam na stałe, Elendil postanowił wyruszyć na północ i tam założyć swoje królestwo podczas gdy jego synowie osiedlą się na południu i razem będą władać. Na pożegnanie Elendil podarował swym synom po dwóch palantírach z siedmiu ocalonych z Númenoru. Razem z bratem Anárionem osiedlili się na południu, w dorzeczu wielkiej rzeki Anduine, gdzie założyli i władali wspólnie królestwem Gondoru, Isildur swoją siedzibę miał w Minas Ithili, potężnej twierdzy zbudowanej na przełęczy prowadzącej do Mordoru. Z stamtąd władał swym lennem Ithilien, pod czas gdy jego brat miał swą siedzibę na przeciw jego wieży w Minas Anor skąd władał Anórien. W Minas Ithil posadził sadzonkę ocalonego Białego Drzewa z Númenoru. Razem z bratem władali wspólnie Gondorem, jako symbol ich wspólnej władzy mieli wspólny tron w Wielkiej Sali w Osgiliath. W tym czasie Isildurowi urodzili się jeszcze dwaj synowie, Aratan, Ciryon.

Walka w Ostatnim Sojuszu Elfów i Ludzi

Po wybuchu wojny z Sauronem, razem z bratem bronił Gondoru, siły Saurona jednak zdołały pokonać Isildura i w 3429 roku DE zdobyć jego siedzibę Minas Ithil. Siły zła po zdobyciu twierdzy spaliły białe drzewo które Isildur ocalił z Númenoru, jednak i tym razem zanim Isildur uciekł z synami i żoną, zabrał ze sobą kilka sadzonek białego drzewa. Po zajęciu Minas Ithil przez siły Saurona jasne było że bez pomocy nie uda mi się odeprzeć nieprzyjaciela, dlatego Isildur razem ze swymi synami pojechał na północ do królestwa jego ojca w Arnorze. Po przestawieniu opłakanej sytuacji w Gondorze Elendil wezwał swoje armie, do walki z Sauronem przyłączyli się również król elfów Gil-galad oraz Elrond oraz kilku innych wodzów elfickich. Po zgromadzeniu armii w stolicy Arnoru Annúminas zawiązał się Ostatni Sojusz Elfów i Ludzi skierowany przeciwko władcy ciemności. Isildur razem ze swymi trzema synami Elendurem, Aratanem i Ciryonem przyłączył się do sojuszu, podczas gdy swego najmłodszego dopiero co narodzonego syna Valandila Isildur odesłał do Rivendell. W czasie oblężenia Barad-dur towarzyszył mu jego najstarszy syn Elendur. Isildur w obawie że Sauron spróbuje uciec odesłał swych dwóch synów do obrony Minas Ithil. W bitwie na Dagorlad złamanym mieczem Elendila, Narsilem odciął Jedyny Pierścień z ręki Władcy Ciemności. Pierścień zatrzymał przy sobie, pomimo okazji do jego ostatecznego zniszczenia, Isildur uległ mocy pierścienia, oświadczając że bierze ten go za okup za stratę ojca i brata.

Król Wszystkich Dunedainów

Po skończonej wojnie Arnor pozostał bez władcy; Isildur postanowił wziąć Berło Annúminas i Elendilmir ogłosił się królem Arnoru, objął również tytuł Króla Wszystkich Dúnedainów i ogłaszając że obejmuje władze i nad północą i południem, podczas gdy jego wojska wyruszyły na północ. On sam pozostał w Gondorze jeszcze na 2 lata, razem ze swymi trzema synami: Elendurem, Aratanem i Ciryonem. Przez ten czas porządkował sprawy królestwa i umacniał jego granice, pochował również wtedy swego ojca razem z swoimi przyjaciółmi, oraz zasadził w Minas Anor na pamiątkę brata Białe Drzewo Gondoru. Przebywając w Minas Anor pouczał swego bratanka i doradzał mu w sprawach zarządzania państwem. W tym czasie spisał dokument opisujący wygląd pierścienia i jego działanie. Po tym wydarzeniu ostatecznie opuścił Gondor, namaszczając na jego króla swego bratanka Meneldila i pozostawiając mu Skrzydlatą Koronę. Podczas powrotu na północ, gdzie miał się spotkać ze swoim ostatnim synem Valandilem i Elrondem, oddział Isildura zaatakowali Orkowie, całkowicie pokonując żołnierzy i zabijając jego trzech synów. Jedyny Pierścień zdradził go, ześlizgując się się z jego palca, przez co Isildur stał się widoczny dla wrogów. Został zabity strzałami, zaś Pierścień zaległ na dnie.