Glaurung – ojciec smoków, wyhodowany przez Morgotha i zabity przez Túrina Turambara.
Biografia[]
Młodość[]
Glaurung był pierwszym smokiem wyhodowanym przez Morgotha i jednym z najpotężniejszych. Nieznana jest jego data urodzenia, jednak po raz pierwszy pojawił się 260 roku Pierwszej Ery, gdy opuścił Angband podczas jego oblężenia przez Ñoldorów. Elfowie w strachu przed smokiem uciekli w góry Ered Wethrin oraz do Dorthonionu. Glaurung zaś panował na polach Ard-galen. Na smoka wyruszył Fingon wraz z konnymi łucznikami, którzy otoczyli bestię i zasypali ją gradem strzał. Pancerz smoka nie był całkowicie wykształcony, przez co potwór Morgotha musiał ratować się ucieczką z powrotem do Angbandu[1].
Dagor Bragollach[]
W 455 roku Pierwszej Ery Morgoth zdecydował się wysłać swoje wojska z Angbandu w celu przerwania oblężenia. Dorosły już Glaurung stanął na czele wojsk Władcy Ciemności, prowadząc za sobą Balrogów oraz armię orków. Przełamali umocnienia oblężnicze elfów i toczyli bitwę od zimy do wiosny. Zakończyła się ona wygraną Glaurunga, a samo oblężenie Angbandu zostało przerwane.
Glaurung podążał na południe, atakując cofających się elfów. Bronili się między innymi w przełęczy Aglon, jednak przybył tam smok Morgotha, który wraz z orkami rozgromił wojska elfów na równinie Lothlann. Przeszedł przez Szczerbę Maglora i wyniszczył całą krainę pomiędzy odnogami Gelionu[2].
Nírnaeth Arnoediad[]
Glaurung (graf. Ralph Damiani)
Podczas rozpoczęcia Bitwy Nieprzeliczonych Łez Glaurung znajdował się w twierdzy Angband. Gdy na bitwę przybył Turgon z rycerzami Gondolinu oraz Maedhros, a Morgoth zobaczył, że zaczyna przegrywać bitwę, wysłał resztę swojej armii z Glaurungiem na czele do ataku. Kiedy znalazł się na polu bitwy, elfowie oraz ludzie zaczęli się przed nim cofać, a swoim atakiem rozdzielił wojska Maedhrosa i Fingona.
Azaghâl walczący z Glaurungiem
Po zdradzie części Easterlingów wojska elfów zaczęły się cofać, a Glaurung zaatakował ich wschodnią część. Znajdowali się tam krasnoludowie z Belegostu, którzy otoczyli smoka i zadali mu wiele ran swoimi toporami. Wściekły Glaurung powalił w walce władcę Belegostu, Azaghâla, który jednak ostatkiem sił wbił nóż w brzuch smoka. Potwór z ciężką raną uciekł w głębiny Angbandu, a za nim podążyła reszta smoków[3].
Zdobycie Nargothrondu[]
Glaurung kierował armią Morgotha w ataku na Brethil, w celu zdobycia Przeprawy na Teiglinie. Pokonał w bitwie władcę Brethilu, Handira i zajął przeprawę, gromadząc wojska w pobliżu Przełomu Sirionu.
Jesienią Glaurung wraz z wojskiem zaatakował i spustoszył równinę Anfauglith, w północnej części Doliny Sirionu. Następnie wraz z armią zaatakował królestwo Nargothrondu, w drodze niszcząc i paląc Talath Dirnen, Strzeżoną Równinę.
Glaurung prowadził orków na twierdzę Nargothrond, gdzie Túrin wraz z królem Orodrethem i jego wojskiem postanowili wydać smokowi bitwę. Armia orków okazała się jednak liczniejsza od elfów, a sam Glaurung zbyt silny dla wojowników Nargothrondu. Tylko Túrin dawał rady stawić mu czoła.
Podczas bitwy na polu Tumhalad Glaurung wraz z orkami wybili elfów. Zginęli w niej między innymi król Orodreth oraz Gwindor.
Nim Túrin wrócił do twierdzy, zdobył ją Glaurung, który zaatakował Nargothrond tak szybko po bitwie na polu Tumhalad, że zaskoczył tym elfów. Przeszedł przez most na Narogu, zbudowany przez Túrina i ogniem zniszczył Drzwi Felagunda, bez problemu zajmując miasto.
Gdy miasto było jeszcze rabowane, a jeńcy zbierani przed bramą grodu, z bitwy przybył Túrin, któremu na spotkanie wyszedł Glaurung. Gdy Turambar chciał zaatakować smoka, ten spojrzał w oczy człowieka i unieruchomił go urokiem. Glaurung szydził z Túrina, przypomniał wszystkie jego błędy oraz złe uczynki. Pokazał, w jakiej biedzie żyje jego matka i siostra, a w jakim bogactwie żył Túrin.
Po tych słowach potwór Morgotha odwrócił wzrok, zdejmując urok, a Túrin znowu zdecydował się go zaatakować. Smok powstrzymał go słowami i zaoferował wolność, aby Túrin ratował swoją matkę i córkę – co nie było oznaką dobrej woli Glaurunga, a rozkazem Morgotha. Omamił go wzorkiem, tak, iż Túrin odszedł. Kazał mu iść do Dor-lóminu szukać rodziny.
Gdy Túrin opuścił miasto, Glaurung spalił wszystko dookoła i przepędził orków z grodu. Następnie zniszczył most do Narogrothu i zebrał wszystkie skarby Felagunda w najgłębiej położonej komnacie, gdzie położył się i odpoczywał przez pewien czas[4][5].
Spotkanie z Niënor[]
Na teren byłego królestwa Nargothrondu przybyła Morwena wraz z Niënor, szukając Turina. Razem z nimi król Doriathu, Thingol wysłał oddział elfów na czele z Mablungiem, aby chronić żonę Húrina, ale też aby zebrać informacje o kraju rządzonym przez Glaurunga.
Gdy przybyli oni tuż przed gród Nargothrond, na wzgórze Amon Ethrin, Glaurung dowiedział się o ich obecności. Wiedział również o Mablungu oraz dwudziestu elfach, którzy zbliżali się do miasta w celu dokonania zwiadu. Gdy elfowie znaleźli się już przy samej rzece obok miasta, smok wyszedł z ukrycia, zionął ogniem i wszedł do Narogu, co spowodowało, że wszędzie pojawiła się gorąca para. Taka mgła oślepiła wrogów Glaurunga.
Smok ruszył w kierunku Amon Ethrin, a wiatr przeniósł w tamtym kierunku i mgłę, która spowodowała, że konie elfów wpadły w panikę i wszyscy się rozproszyli. Na szczycie wzgórza Glaurung spotkał Niënor, która spojrzała mu w hipnotyzujące oczy. Swoimi urokami dowiedział się, że ma do czynienia z córką Húrina oraz tego, że szuka ona Túrina.
Siła Glaurunga spowodowała, ze wola Niënor osłabła. Smok sprawił, że utraciła kontakt z rzeczywistością, a cały świat wokół niej stał się ciemną pustką. Odebrał jej wzrok, słuch i pamięć.
Po oczarowaniu Niënor smok zostawił ją na wzgórzu, a sam postanowił wracać do Nargothrondu. Jako że był wyczerpany, szedł powoli. Zatrzymał się tuż przed samymi drzwiami miasta i wydał z siebie śmiech Morgotha. Następnie rzekł do ukrywającego się Mablunga, aby elf wrócił na Amon Ethir, po czym wlazł do wnętrza zamku, do swojego legowiska, gdzie zasnął[4][6].
Śmierć smoka[]
Śmierć Glaurunga (graf. Inger Edelfeldt)
Po przejęciu Nargothrondu Glaurung zgromadził orków i rządził tam jako król-smok. Wiedząc, że w Brethilu mieszkają wolni ludzie, zaczął napadać tę krainę, jak i wysyłał tam bandy orków. Jednak gdy Túrin zaczął walczyć dla ludzi z Brethilu i zwyciężał, Glaurung domyślił się, że Turambar właśnie tam się znajduje, co spowodowało wybuch gniewu u smoka.
Następnego roku Glaurung opuścił swoje legowisko w Nargothrondzie i zmierzał w stronę Brethilu, w drodze wzniecając pożary. Gdy smok dotarł do granic Brethilu, na brzeg Teiglinu, wyszli do niego Túrin, Dorlas i Hunthor z zamiarem zaskoczenia go i zabicia.
W Cabed-en-Aras Glaurung postanowił przeprawić się na drugi brzeg Teiglinu, aby rozpocząć atak na Brethil. Smok rzucił się w przód, nad wąwozem, gdzie złapał się ziemi swoimi pazurami. Zaczął przeciągać swoje ciało na drugi brzeg, jednak w wąwozie ukryty był Túrin, który zaskoczył smoka i z całej siły wbił w jego brzuch długi miecz.
Gdy Glaurung poczuł ostrze w swoim brzuchu, wydał przerażający ryk, od którego zadrżały okoliczne lasy. Ostatkiem sił przerzucił swoje ciało na drugą stronę przepaści. Po chwili miotania się z bólu położył się na ziemi. Leżał z otwartym pyskiem i zamkniętym oczami, a jego ogień zgasł.
Gdy Túrin wyszarpał miecz z ciała smoka, z rany trysnęła trująca krew, parząc Turambara. Potwór, który jeszcze oddychał, otworzył swoje oczy. Swoim wzrokiem spowodował, że Túrin omdlał i upadł tuż obok smoka.
Niedługo potem na miejsce przybiegła Níniel, która mimo strachu zbliżyła się do konającego smoka oraz leżącego Túrina. Nie była w stanie obudzić Túrina, jednak jej głos wybudził smoka. Odezwał się do niej i przywrócił jej pamięć na temat tego, że nazywa się Niënor i jest córką Húrina, a jej mężem jest Túrin, jej brat. Doprowadziło to do samobójczej śmierci jej, a potem Túrina. Po tych słowach Glaurung umarł, a jego ciało zostało spalone[4][7].
Charakterystyka[]
Glaurung był smokiem ognistym – urulóki. Wyglądem przypominał wielką jaszczurkę, nie posiadał skrzydeł, natomiast potrafił ziać ogniem. Jego ogromne rozmiary nie przeszkadzały mu w zwinnym poruszaniu się. Brzuch potwora pokryty był szarym śluzem, oblepiony nieczystościami i cuchnął śmiercią, ale z racji braku pancerza był też jego jedynym wrażliwym punktem. Krew Glaurunga była czarna i jadowita, potrafiła parzyć. Miał dokładniejszy wzrok od orłów, a sięgał nim dalej niż elfowie. Wzrokiem też potrafił hipnotyzować swoje ofiary. Cechował się inteligencją, sprytem oraz niesamowitą siłą.
Inne wersje legendarium[]
We wcześniejszych wersjach legendarium jego imię brzmiało Foalókë, Glómund lub Glorund[8].
Ciekawostki[]
- Smoczy Hełm z Dor-lóminu ozdobiony był podobizną Glaurunga.
Przypisy
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Powrót Noldorów
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Zniszczenie Beleriandu i śmierć Fingolfina
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Piąta Bitwa: Nírnaeth Arnoediad
- ↑ 4,0 4,1 4,2 J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Silmarillion, Quenta Silmarillion, Túrin Turambar
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Upadek Nargothrondu”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Podróż Morweny i Niënor do Nargothrondu”
- ↑ J.R.R. Tolkien, Christopher Tolkien (red.), Dzieci Húrina, „Śmierć Glaurunga”
- ↑ J.R.R. Tolkien Christopher Tolkien: Beren i Lúthien Spis imion, nazw własnych...