Śródziemie Wiki
Advertisement

Fëa – dusza, która znajdowała się w hröa. Utworzona była z Niezniszczalnego Płomienia i zamieszkiwała w ciele. Dlatego elfowie uważali że dusze po śmierci stają się bezdomne, lub że są na wygnaniu. Dusza przybywała spoza Ei stwarzana bezpośrednio przez Iluvatara. Dusza bez ciała była praktycznie bezsilna, podczas gdy ciało bez duszy umierało. Dusze nieprzypisane do ciała nie były fea, lecz nazywano się je ëalar (czyli bytami).

Duszę posiadali elfowie i ludzie. Jednak Dusze otrzymali również Krasnoludowie po tym jak zostali "adoptowani" przez Iluvatara. Duszę posiadali też entowie i niektóre zwierzęta - jak Huan, albo Wielkie Orły.

Długość życia elfów określa długość życia Ardy. Nie umierają z chorób, ani starości - dlatego dużo bardziej ich ciała potrafią kontrolować duszę i na odwrót. Elfowie mogą jednak ponieść śmierć na skutek innych zdarzeń - wówczas fea oddziela się od hroa i wędruje do Domów Umarłych pod rządami Mandosa. Tam po oczekiwaniu może zostać przysłana z powrotem do takiego samego ciała. Elf który był w Amanie, żył odtąd w obu miejscach naraz (np. Glorfindel).

Dusze elfów mogą wybrać czy wrócić, czy czekać w Domu Umarłych aż do końca Ardy. Dusze elfów złych mogą nie uzyskać prawa do inkarnacji. O wszystkim decyduje sędzia Mandos. Dusze elfów zamordowanych mogą odmówić udania się do Domu Umarłych i wędrować po Śródziemiu. Takie nie mogą otrzymać nowych ciał. Zabronione są próby kontaktu z nimi, niemniej Sauron, zwany Nekromantą próbował takich praktyk.

Ludzkie dusze są tylko gośćmi na Aradzie. Po śmierci, ciało umiera całkowicie, a dusze odchodzą poza Ardę. Wcześnie przebywają w Domach Umarłych, lecz nie mają powrotu na ziemię. Jedynie nieliczni zostali obdarzeni tą możliwością, np. Beren). Los duszy ludzkiej nie jest znany nawet Valarom, oprócz Manwe i Mandosa - którzy nie wyjawiają tego nikomu.

Elfowie nazwywali Fea - Mieszkańcem a hroa - Domem.[1]

Przypisy[]

Advertisement