Śródziemie Wiki
Advertisement

Dúnedainowie [l. poj. Dúnadan] (sind. Edainowie z zachodu) zwani też Ludźmi Zachodu, albo Ludźmi z Westernesse – potomkowie Númenorejczyków, którzy osiedlili się w Drugiej Erze w Eriadorze (głównie wokół rzeki Lhûn oraz Baranduiny) i w okolicach Pelargiru. Ich władcą został Elendil oraz jego synowie: Isildur i Anárion, którzy wraz z ojcem uciekli z Upadku. Na ich czele założono dwa królestwa, Gondor i Arnor, a po śmierci Elendila w 3441 DE podzielili się na Dúnedainów Północy z Arnoru i Dúnedainów Południowych z Gondoru. Sami nazywali się Wygnańcami.

Historia[]

Dúnedainowie Północy z Arnoru[]

Byli mieszkańcami Arnoru, a królami byli potomkowie Isildura. W 861 roku Trzeciej Ery, po śmierci króla Eärendura, Arnor został podzielony w wyniku wojny domowej na Arthedain, Cardolan i Rhudaur. Dúnedainowie w Rhudaurze i Cardolanie byli nieliczni, a ciągłe walki i spory min. o Wichrowy Czub, doprowadziły do wygaśnięcia dynastii. W Arthedainie ród utrwalił się i ostatecznie przetrwał, nawet po upadku królestwa w 1975 TE. Potem Dúnedainów została garstka. Prowadząc surowy tryb życia, zostali Strażnikami i chronili Eregion przed wszelkimi zagrożeniami. Ich Wodzami zostali królewscy potomkowie, którzy przetrwali dzięki pomocy Elronda. Dunedainowie z Północy nie mieszali się z rdzenną ludnością, dzięki czemu zachowali czystość krwi, a ich potomstwo zachowało wiele cech swych przodków, między innymi długowieczne życie, czym prześcignęli swoich braci z południa. Mimo to, ich życie powoli się skracało poprzez wygasanie mocy Gwiezdnego Lądu (Númenor), gdyż po jego zatonięciu gasły w potomkach Númenorejczyków dary Eldarów, które sprawiały, że Edainowie byli królami wśród ludzi.

Dúnedainowie Południa z Gondoru[]

W Gondorze potomkowie Elendila rozkwitli tworząc dynastię królów Gondoru. Mimo wielu niebezpieczeństw ze strony Haradu i Rhûn, stworzyli silne, niezależne państwo, które niemal do końca ich panowania, było największą potęgą w Śródziemiu. Niestety doprowadziło to także do ich zepsucia. Wojny, walki o władzę, bezdzietność i choroby doprowadziły do tego, że ród królewski pięciokrotnie niemal wygasał, ponadto Dúnedainów zaczął dręczyć coraz krótszy czas trwania życia. Rody szlacheckie zaczęły coraz częściej mieszać się z ludźmi, bez númenorejskiego pochodzenia i co ważniejsze, psuła ich gnuśność i umiłowanie przepychu. Po śmierci króla Ondohera i wszystkich jego synów, nie wyrażono zgody na koronację Fíriel, jedynej córki zmarłego władcy. Władzę przekazano jej kuzynowi Eärnilowi, ale niestety to na jego synu – Eärnurze – zakończyło się panowanie królów, a władzę przejęli Namiestnicy. Jednak Fíriel związała się z księciem Arthedainu, tym samym łącząc oba rody, dając początek linii, z której miał urodzić się król obu zjednoczonych królestw.

W Czwartej Erze, Dúnedainowie z Gondoru i Arnoru zostali zjednoczeni pod wodzą króla Aragorna II Elessara.

Charakterystyka[]

Dúnedainowie przewyższali innych ludzi szlachetnością ducha i ciała, choć byli zdolni do zła, jeśli ulegali zepsuciu. Długość życia członka rodziny królewskiej, początkowo trzykrotnie większa od innych ludzi, w czasach Wojny o Pierścień wciąż wynosiła 150 lat lub więcej, inni Dúnedainowie żyli krócej. Najszlachetniejsi posiadali wielką mądrość i bystrość umysłu, a niekiedy dar przewidywania. Wierni i ich potomkowie byli w przyjaznych stosunkach z elfami, którzy darzyli ich sympatią.

Używali języka westron, który wzbogacili licznymi elfickimi słowami. Wielu z nich znało język elfów i często się nim posługiwało, a uczeni wśród Dunedainów znali również język elfów Wysokiego Rodu, quenyę. W Númenorze, a zapewne także w Umbarze, posługiwali się adunaickim.

Strażnicy z północy ubierali się w szare opończe, które łączyli na ramieniu gwiazdą – będącą jednocześnie oznaką honorową i jedyną ozdobą ich stroju mając nawiązywać do gwiazdy Elendila symbolu północnego królestwa[1].

Przypisy

Advertisement