Castamir Uzurpator (1259 – 1447 TE) – wnuk Calimehtara, syna osiemnastego króla Gondoru, Calmacila. Mimo, że przejął władzę siłą, stając na czelę wojny domowej, został policzony w poczet władców i uznaje się go za dwudziestego drugiego króla Gondoru.
Biografia
Castamir, będący daleko w kolejce do tronu, zajmował jednak, jako członek rodziny królewskiej, wysoką pozycję w hierarchii gondorskiej szlachty. Piastował również urząd Dowódcy Królewskiej Floty.
W 1432 roku Trzeciej Ery na tron Gondoru wstąpił Eldacar. Wtedy też doszło do eskalacji konfliktu zwanego Waśnią Rodzinną, który do tej pory mniej lub bardziej skutecznie, ale uciszany był przez króla Valacara. Zarzewiem owego sporu była żona króla i matka Eldacara - Vidumavi, która pochodziła z plemienia Nortów, a więc w oczach gondorskiej szlachty z mniej dostojnej, "niższej" rasy ludzi. Zdaniem przeciwników króla, miało to doprowadzić do zanieczyszczenia królewskiej krwi, upadku królewskiego rodu, a tym samym całego państwa. Okazało się jednak, że Eldacar nie odbiegał w żaden sposób zdrowiem, wigorem ani długością życia od swoich dúnedaińskich przodków. To jednak nie uspokoiło buntowników i niedługo po jego koronacji doszło do otwartej konfrontacji króla z rebeliantami.
Na czele ich stanął właśnie Castamir, który, powołując się na pokrewieństwo z rodziną królewską, zapowiedział, że przejmie władzę i godnie kontynuował będzie rządy swoich dostojnych przodków. Jego armia, zlożona z mieszkańców południowych prowincji królestwa, w tym żołnierzy z Umbaru i Pelargiru, w krótkim czasie dotarła do Osgiliath, oblegając stolicę przez następne pięć lat. W końcu król uciekł z miasta, udając się do swoich krewnych w Rhovanionie. Castamir wkroczył do Osgiliath, zabijając resztki niedobitków z królewskiej armii, w tym najstarszego syna Eldacara, Ornondila.
Castamir koronował się na króla i zaczął sprawować despotyczne rządy. Nie tylko nie nagrodził swoich popleczników za udział w rebelii, ale przestał również interesować się północnymi prowincjami Gondoru, planując przenosiny stolicy do Pelargiru. To otworzyło oczy mieszkańcom Calenardhonu, Anórien i Ithilien, którzy wycofali swoje poparcie dla Uzurpatora. Okazali swoje niezadowolenie w 1447 roku, kiedy to Eldacar, zebrawszy potężną armię złożoną z Nortów i tych Dúnedainów, którzy sprzeciwiali się władzy Castamira, ruszył na Osgiliath. Mieszkańcy tych prowincji masowo zasilali szeregi tej armii. Uzurpator uciekł ze stolicy w stronę Pelargiru, jednak armia Eldacara dosięgnęła go zanim dotarł do portu. Doszło wtedy do niezwykle krwawej Bitwy u Brodu Erui, w czasie której zginęło wielu najznamienitszych rycerzy Gondoru, walczących zarówno z jednej jak i drugiej strony. W końcu Eldacar dopadł i samego Castamira zarzynając go bezlitośnie, mszcząc się tym samym za zabójstwo syna. Synom Uzurpatora udało się jednak zbiec z pola walki i dotrzeć do Pelargiru. Stamtąd zbiegli do Umbaru, który odłączył się od Gondoru i stał się azylem dla wszystkich zbiegów z Południowego Królestwa.